از قدیم می گویند: «خواستن، توانست است».
یکی از دانشجویان سابق دانشگاه که قبلا در رشته رباتیک مشغول به تحصیل بود، در حدود سال ۱۳۹۵ تصمیم به ساخت هواپیما گرفت و موفق هم شد. داستان این دانشجو بسیار خواندنی است، داستان آقا سیاوش. سیاوش ورودی ۱۳۹۲ رشته رباتیک بود. رشته رباتیک دانشگاه ما، ۲ سال ورودی داشت (۱۳۹۱ و ۱۳۹۲) و بعد کلا جمع شد. دانشجویان رباتیک در دانشگاه شبیه یتیم ها بودند. نه درست برای شان درس ارائه می شد، نه خیلی مورد توجه بودند. نصف بیشترشان یا انصراف دادند یا تغییر رشته به رشته های دیگر دانشگاه خودمان. اما آنهایی که مانده بودند، مصمم و پرتلاش بودند. سیاوش هم یکی از همان دانشجویان خوب، بانگیزه و پرتلاش و البته بسیار درون گرا و آرام بود.
اردیبهشت سال ۱۳۹۵، اولین ترمی که در دانشگاه بودم و بسیار انگیزه و انرژی داشتم، تصمیم گرفتم کارگاهی برای آشنایی و ساخت ربات در دانشگاه برگزار کنم. جلسه اول حدود ۴۰ نفر دانشجو از رشته های برق، کامپیوتر و رباتیک آمدند و جایی برای نشستن در کلاس نبود. به هر حال اسم «رباتیک» جذاب بود و هنوز هم هست. صحبت های اولیه را انجام دادم و برای جلسه بعد قرار شد هر کسی کاری انجام دهد. جلسه بعد نصف شدند!
کارگاه حدود ۵-۶ جلسه ای ادامه یافت و در جلسات آخر، شاید فقط ۴-۵ نفر پای کار بودند. یکی شان همین سیاوش بود. قرار شد بعد از پایان کارگاه، مسابقات ربات های خط یاب برگزار شود. زحمت کار اجرایی مسابقه با انجمن علمی رباتیک بود که الحق و الانصاف، یکی از بهترین و فعال ترین انجمن های آن سال های دانشگاه بود. چون دانشجویان باانگیزه ای داشت: خانم سارا، خانم اسما، آقا مجتبی و آقا عباس.
مسابقات برگزار شد. ۶ تیم ثبت نام کردند. دو تیم مربوط به گروه برق بود که سرگروهش (آقا هادی) خیلی مدعی بود و کارگاه رباتیک را برای خودش تکراری و کم ارزش می دانست. البته هادی سال قبل هم در مسابقات کشوری مقام عالی (فکر کنم سوم) کسب کرده بود. دو تیم هم به صورت مشترک از گروه کامپیوتر و برق بود. یکی از تیم ها از همان افرادی بودند که تا آخرین جلسات کارگاه رباتیک شرکت داشتند و خوب کار کردند، سرگروه شان آقا امین بود، از گروه کامپیوتر. سرگروه تیم دیگر هم خانم آتین بود، از گروه کامپیوتر. دو تیم دیگر هم از گروه رباتیک و برق بودند. خلاصه نتیجه مسابقه این شد:
- تیم اول: تیم گروه کامپیوتر-برق با سرگروهی امین (الان کسب و کار خوبی در مشهد راه انداخته)
- تیم دوم: تیم گروه برق با سرگروهی هادی
- تیم سوم: تیم گروه کامپیوتر-برق با سرگروهی آتین
گروه هادی با آن همه ادعایش، با دو ربات (در قالب دو تیم) دوم شد. تازه یکی از ربات هایش که اصلا به خط پایان هم نرسید. گروه امین در اوج ناباوری اول شد! نه ادعایی داشت و نه تجربه ای، اما در کارگاه حضور قوی داشت! گروه آتین هم در کارگاه ها بود، اما ضعیف تر، اما در هر صورت سوم شد. اصلا فکر نمی کرد از یکی از ربات های گروه هادی هم بالاتر شود.
خوب، سیاوش کجاست؟
سیاوش پا به پای مطالبی که در کارگاه مطرح شد، پیش می رفت. زمان می گذاشت و کلی محاسبات برای طراحی ربات انجام می داد. به خاطر همین وقت کم داشت و رباتش آماده نشد. البته سرگروه تیمی که در آن بود، مرتضی (دوستش و همکلاسی اش) به عهده گرفته بود. گروه سیاوش (مرتضی) انصراف داد و اصلا رباتشان را روشن هم نکردند! گاهی نتیجه کار اصولی، حتی نرسیدن به مسابقه است، چه برسد به برنده شدن!
چند ماهی از مسابقه گذشت. اواخر سال ۱۳۹۵، سیاوش آمد و گفت که به فکر ساخت یک هواپیمای سبک ۱ یا ۲ نفره است. با هم کلی صحبت کردیم (البته نه فنی، چون از هواپیما چیزی نمی دانم)، اما بیشتر بحث هزینه ها، محدودیت های اداری و … بود. اما خیلی مصر بود.
سال ۱۳۹۶ شروع کرد به مقدمات کار. سال ۱۳۹۷ دورادور خبردار شدم که مشغول ساخت هواپیمای خودش است. همان سال ۱۳۹۷ هم فارغ التحصیل شد. چند سال از او بی خبر بودم و زمان گذشت. بعد از کرونا، سال ۱۴۰۱ ایمیلی از او به دستم رسید. درخواست توصیه نامه برای تحصیل در چند دانشگاه خوب آمریکا را داشت. با یک معدل خوب، فارغ التحصیل دانشگاه صنعتی شریف بود! واقعا لذت بردم و خوشحال شدم.
سراغ هواپیمایش را گرفتم. گفت در خانه ساخته و حتی تست کرده. به جای یکی، ۲ تا هم ساخته! البته ظرفیتش کمتر از ۱ نفر است، اما بالاخره درست کرده! خیلی لذت بردم. اما متاسف شدم که حمایتی که باید از او می شده، نشده. اما باز خوشحال بودم که چقدر آدم قوی و پرانگیزه ای است که با هزینه شخصی کار را پیش برده است. خدا می داند چقدر زحمت کشیده تا کارش را پیش ببرد.
انگیزه و تلاشش و از همه مهم تر خودش، باعث شد تصمیم بگیرم به یاد او نوشته ای به یادگار بگذارم. به یاد دانشجویی آرام و بی ادعا از دانشگاه صنعتی قوچان که پشتکار بسیار و انگیزه قوی داشت و موفق شد. امیدوارم در آینده هم خبر موفقیت های او و بقیه دانشجویان مان را بیشتر از پیش، بشنوم.